Waarom?!

Terwijl ik mijn blog voor deze week aan het schrijven ben begint mijn telefoon het ene pingeltje na het andere te geven. De laatste tijd gebeurt dit helaas te vaak, de wereld is veranderd, aanslagen lijken er tegenwoordig bij te horen. Na vorige week Istanbul komen nu alle berichten uit Brussel.
Deze week is één van de drukste bij ons in de bakkerij door de Paas die voor de deur staat. Iedereen lijkt door de eerste voorjaarszon een stuk vrolijker. Ook onder onze medewerkers heerst er tijdens deze dagen een groot plezier door de eerder genoemde plezierige zaken. Maar dan komt dit vreselijke nieuws vanuit Brussel binnen en is het ineens allemaal niet meer zo leuk. De zon schijnt niet meer en in mijn hoofd spookt alleen nog maar de vraag “waarom?!”. Waarom kunnen we niet gewoon genieten van elkaar en de prachtig mooie wereld waar we op leven? Waarom is het respect voor de medemens steeds verder van ons verwijderd? Waarom zijn er mensen die zo veel haat bij zich dragen dat onschuldige mensen daardoor op brute wijze de dood moeten vinden?
In mijn hoofd probeer ik een antwoord op deze vragen te bedenken voor mijn kinderen, die op school zeer waarschijnlijk tijdens het vak Nieuwsbegrip zullen praten over deze heftige gebeurtenis, net als de week na de aanslagen in Parijs. Ik kan er alleen echt geen antwoord op verzinnen. Het enige wat door mijn hoofd blijft gaan zijn de woorden van Ghandi: “An eye for an eye only ends up making the world blind!” Of te wel: oog om oog, tand om tand maakt de wereld alleen nog maar lelijker.

De wereld draait door. De klanten blijven komen en de bestellingen stromen binnen. Ik zet mijn gevoel jegens de idioten op de wereld aan de kant en ga door met dat waar ik een blij gevoel van krijg: mooie (h)eerlijke producten maken voor onze fans. En dan weet ik ook meteen wat ik mijn kinderen vanmiddag mee wil geven zodra ze uit school komen: Nare mensen zullen er altijd zijn. Zorg dat jij het verschil maakt, dingen doet waar je een blij gevoel van krijgt, maar daarbij nooit voorbij gaat aan de gevoelens van een ander. Help elkaar, wees lief voor elkaar. Want wat je geeft krijg je terug. En zo zal de wereld hopelijk ooit weer een stukje perfecter zijn.

Goede voornemens?!

Er viel een onaangename stilte tijdens het “verplichte” gesprek met één van de vertegenwoordigers die deze maand langskwam. Hij weet dat ik nooit iets bij hem bestel, maar blijft het toch proberen. En als ondernemer horen dit soort afspraken helaas bij de maand januari.
“Hoe gaat het met je goede voornemens?” vraagt hij om de stilte te doorbreken in de hoop dat ik misschien toch nog iets ga bestellen. Helaas voor hem doe ik niet aan goede voornemens, die mislukken toch altijd. Wel heb ik bepaalde verwachtingen voor 2016 -met name van mezelf- en die vertel ik hem.
“Op oudejaarsavond schoot het jaar 2015 door mijn hoofd. Met het besef dat we het jaar in zouden gaan waarin mijn eigen naam alweer 5 jaar op de gevel van de bakkerij prijkt. Iets wat mij nog steeds trots maakt. Toch kwam tegelijk met deze gedachten het besef dat mijn energie en motivatie om er dagelijks tegenaan te gaan het afgelopen jaar was afgenomen. Nou was het sowieso een jaar om snel te vergeten door de ene na de andere tegenslag, dus toen ik met mijn benen omhoog en met een appelflap in de hand naar het vuurwerk zat te kijken nam ik mij voor het nieuwe jaar in te gaan met hernieuwde energie. Net zoveel als in mijn eerste jaar als zelfstandig ondernemer. Om dit te bereiken wil ik alleen nog dingen doen waar ik zelf in geloof en die mij echt blij maken. Ik wil een aantal recepten veranderen zodat ze volledig bestaan uit natuurlijke grondstoffen, het milieu en de maatschappij om ons heen hoog op de agenda zetten, meer biologische producten maken en ik ga mij opnieuw klaarstomen om nu hopelijk wel door de voorrondes te komen voor de titel “Meester Boulanger” in oktober 2017. Daar ga ik in ieder geval alles aan doen.”
“Geen goede voornemens zei je toch?” hoor ik de vertegenwoordiger vragen.
“Nee, dit zijn geen goede voornemens, want nogmaals: die mislukken toch altijd. Dit is een belofte aan mezelf en aan mijn gezin. En wij hebben daarin een duidelijke afspraak: Wat je belooft moet je doen.”
De vertegenwoordiger kijkt me nog wat glazig aan en heeft er denk ik weinig vertrouwen in. Ik rond het gesprek af, laat hem uit, ga vervolgens door mijn agenda en zeg de afspraken met de komende nietszeggende handelsagenten af.
Alleen nog dingen doen die mij blij maken. Het begin is gezet.

De onbedoelde grap

Wie de familie Brakenhoff kent weet dat duidelijk communiceren en articuleren niet altijd het sterkste punt is van ons. Dit kan soms tot miscommunicatie leiden of in het ergste geval een kleine frustratie. Maar soms zorgt het ook voor bijzonder leuke momenten. Zo hoorde ik van de week mijn vader naar 1 van de bezorgers roepen dat hij straks nog gebak voor hem had. Waar ik direct uit op maakte dat er nog een gebakbestelling was binnen gekomen die nog moest worden bezorgd. De reactie echter van de bezorger zorgde bij mij voor tranen over mijn wangen. Met een uiterst serieus gezicht riep hij naar mijn vader dat hij het dan straks liever mee naar huis nam omdat zijn vrouw er ook zo dol op was. :-)
Dit soort momenten komen regelmatig voor en zorgen ervoor dat alle miscommunicaties met irritatie als gevolg weer snel vergeten zijn.

Zomer

Laat ik eerlijk zijn: als vakidioot zit ik tijdens de zomervakantie niet drie weken in Spanje met het gezin. Daar ben ik te gedreven (en heb ik de rust niet) voor. Dit jaar was het hoogtepunt van ons gezin de 6 dagendat we allemaal tegelijk vrij waren, heerlijk elke dag samen ontbijten en er op uit. Daar geniet ik dan dubbel van omdat het zo kort is.

Natuurlijk was het in de bakkerij gedurende de zomer rustiger vanwege de vakantie. En we hebben onze fans gemist. Daarom organiseren we dit jaar een open dag in augustus! Zodat onze fans eens verder kunnen kijken dan in de winkel. We gooien de deuren van de bakkerij op zondag 30 augustus wagenwijd open! Ik kijk er nu al naar uit om tijdens het bakken te praten met onze fans. Nieuwe ideeën op te doen, te leren en hopelijk wat passie voor ons vak over te brengen. Want laten we eerlijk zijn: er is geen mooier vak dan het vak van bakker! Zie het volgende persbericht voor alle informatie over onze open dag: http://www.dichtbij.nl/zaanstreek/regio/artikel/4100503/open-dag-bakkerij-lex-brakenhoff.aspx

Januari

Daar staan we dan, met z’n drietjes op een doordeweekse dinsdag. Normaal meer dan nodig maar deze week, de eerste volle week van januari, eigenlijk behoorlijk overbodig. De drukke maanden zijn voorbij en de maand januari is altijd rustig. Helemaal in vergelijking met die extra drukke, chaotische, heerlijke periode van Sint, kerst en oud en nieuw die we net achter de rug hebben. De oliebollenbak is weer schoon, de bakkers kunnen ’s middags weer gewoon naar huis en de winkeldames hebben te kampen met afkickverschijnselen van het vele inpakwerk die de afgelopen weken zo gewoon zijn geworden. De klanten zijn nog op vakantie of hebben tijdens de feestdagen zo veel gegeten dat ze even niet aan voedsel kunnen denken. Laat staan aan de geuren die ze tegemoet komen zodra ze in de buurt van de deur van de winkel komen. Ze besluiten lekker thuis te blijven, onder hun dekentje op de bank, kop thee in de hand, restjes van de afgelopen dagen in de vriezer/koelkast. Logisch, die moeten nou eenmaal eerst op.
Daar staan wij dus, met z’n drietjes tussen de volle schappen brood en de vitrine vol overheerlijk banket, smachtend om iemand te mogen helpen. Er zijn gelukkig wel wat bikkels die de weg naar de winkel weten te vinden en die weer snakken naar een “gewoon” volkorenbroodje met kaas maar daar is geen drie man personeel voor nodig.
Om van de “nood” een deugd te maken nemen we deze eerste paar weken van het nieuwe jaar altijd uitgebreid de tijd om eens lekker bij te kletsen, de kleedruimte en de kantine eens te onderwerpen aan een flinke opruim- en schoonmaakbeurt en onze koffie of thee voor de verandering eens warm naar binnen te werken. Ja, ja, ondanks dit jaarlijks terugkerende treurige begin blijven we eeuwig positief. Want elk nadeel heb dus echt wel zijn voordeel!

Licht aan het eind van de tunnel

En dan zit je zomaar ineens 12 dagen ‘verplicht’ thuis. Op dokters advies maar ook omdat ik domweg even niet anders kan.

Het was tijdens het kerstontbijt dat de tinteling in mijn armen steeds heftiger werd. Mijn vork uit mijn handen viel omdat mijn kracht vanuit het niets opeens verdween. Dat dit niet normaal was, was meer dan duidelijk en ik besloot begin januari, na de topdrukte in de bakkerij, naar de huisarts te gaan.
Dokter dacht aan het tunnelsyndroom (beknelling van de zenuw) en na verder onderzoek in het ziekenhuis bleek dit inderdaad het geval. Niet aan een kant, maar aan beide armen. Bij mij veroorzaakt door jarenlang zwaar ‘fors handenarbeid’ zoals ze het zo mooi omschreven in het ziekenhuis.
Omdat na het onderzoek duidelijk werd dat het syndroom bij mij in ernstige mate aanwezig was bleek een operatie de enige optie. Eerst mijn rechterhand, na minstens 6 weken rust de linkerkant.

Gelukkig was mijn vervanging snel geregeld en tot de dag voor de ingreep heb ik lekker zelf mijn passie uit kunnen oefenen in de bakkerij. Al ging het niet geheel zonder slag of stoot. Even stoer een bakplaat op een arm nemen, zoals ik dat al jaren deed, resulteerde in een oorverdovend kabaal en een ravage op de grond.
Of het komt doordat ik zelf ook merkte dat het zo niet langer ging of doordat ik na de topdrukte van de afgelopen maanden wel toe was aan een beetje rust weet ik niet maar ik merkte aan mezelf dat ik er wel naar uit keek, die verplichte twee weken rust na de operatie. En nu ik middenin deze ‘rustfase’ zit kan ik het nog steeds vrij goed los laten. Mijn hand geneest goed maar de kracht is nog ver te zoeken en daardoor kan ik weinig en zeker geen productie draaien. Wel heb ik deze weken lekker de tijd om met vertegenwoordigers af te spreken, eindelijk wat verwaarloosde gegevens in de computer te zetten  en volop te genieten van een dagje weg of op de bank met Denise en de kinderen. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Hoewel ik dus even volop geniet van de voordelen van het thuis zitten zal ik na deze twee weken hopelijk weer met volle energie en met een goed werkende hand aan de bak kunnen. Aan de opererende dokter zal het in ieder geval niet liggen. Tijdens het hechten van de wond zei hij tegen de leerling naast hem: ‘Het oog wil ook wat. Meneer Brakenhoff maakt ook geen scheve moorkoppen, dus zorg altijd dat je de wond netjes hecht en de patiënt keurig ‘afwerkt’.

En zo is het maar net. Deze twee weken zijn genieten maar ik geniet ook van een volle winkel, met de meest prachtige, goed afgewerkte producten. En daar horen scheve moorkoppen niet bij!

Stoer!

Hard werken loont. Gelukkig. Ik kan wel zeggen dat ons team de laatste jaren knetterhard heeft gewerkt met een gigantische beloning tot gevolg, de 3 sterren die wij afgelopen mei in ontvangst mochten nemen. De hoogst haalbare prestatie waar wij dan ook onbeschrijfelijk trots op zijn! Meteen na de uitreiking kregen we nieuwe mensen in onze winkel. Nieuwe klanten die nieuwsgierig waren geworden naar die bakker die bekroont is met die 3 sterren. Want wat maakt deze bakkerij en winkel dan zo bijzonder? Gelukkig kwamen zij daar na een bezoekje snel genoeg achter en hebben we weer een leuk aantal mensen aan ons klantenaantal mogen toevoegen. Geweldig natuurlijk! Nu het daardoor nog drukker is dan dat het al was kan ik een extra handje best gebruiken en ben ik mij gaan oriënteren op een nieuwe broodbakker. Een iets verder gevorderde leerling of reeds afgestudeerde bakker, het mag allebei, als hij (of zij) maar vol passie zijn/haar vak uitvoert, mij wat taken uit handen neemt en samen met Menno (onze andere broodbakker) en mijzelf mijn visie op ons nieuwe assortiment ‘terug naar de basis’ verder uit kan werken en door kan voeren.

Helaas hebben wij nog niemand gevonden, zelfs nog niemand op gesprek gehad. Wat ik al wist blijkt nog erger te zijn dan ik al dacht. Er zijn bijna geen broodbakkers meer… Tot een jaar of drie geleden leerde je tijdens je opleiding voor brood- én banketbakker. Nu moet je na een jaar een keus tussen deze twee bijzondere vakken maken en vervalt daardoor de kennis op het andere deel van het bakker zijn. Ik vind dit heel treurig, helemaal omdat er naar mijn idee geen goed beeld wordt geschetst over de kant van het brood bakken. Als broodbakker werk je ‘s nachts, het is een zwaar beroep en je kan er geen creativiteit in kwijt. Ook is brood bakken alleen maar ‘stampen’ en hoeft het allemaal niet zo secuur en netjes te gebeuren.
Dit zijn absoluut niet mijn woorden maar krijg ik wel terug van banketbakkers in opleiding als ik ze vraag waarom ze niet voor de broodkant gekozen hebben. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in maar ook brood heeft liefde en aandacht nodig, ligt pas mooi op de planken als de bakker tijdens het bakken zijn volle aandacht heeft gebruikt en het voordeel van ’s nachts werken is dat je overdag lekker vrij bent. Ook kan je wel degelijk je creativiteit kwijt in het bakken van brood want er komt steeds meer vraag naar verschillende soorten zoals spelt, desembrood, buitenlandse broodsoorten en ook daarin kun je weer eindeloos variëren met ingrediënten zoals olijven, spek, ui, mosterd, chorizo en ga zo maar door. Na een gesprek met een aantal collega bakkers komen we tot de conclusie dat ik niet de enige ben die tegen dit verkeerde beeld en het daaropvolgende ‘probleem’ aanloopt dat er straks geen broodbakkers meer zijn en komen we tot de conclusie dat we ons vak zelf meer zullen moeten gaan promoten. Laten zien hoe mooi het vak is en hoeveel voldoening het geeft. En daarom nodig ik mensen die twijfelen om een opleiding tot broodbakker te beginnen of over de keuze tussen brood en banket van harte uit om eens een kijkje bij mij in de bakkerij te nemen. Nu of tijdens onze open dag in het najaar. En desnoods een nachtje of een paar uurtjes mee te draaien met mij, iemand die nog geen seconde spijt heeft van dit geweldig mooie vak dat vol uitdaging zit. Brood bakken is stoer!

Patronen

Patronen, en dan met name het doorbreken daarvan. Lastig, maar het kan ook zeker verrassend en leuk zijn.
Ikzelf heb ook een patroon, van opstaan, de lekkerste broden maken, tussendoor soms wat gebak, onze Facebook en Twitter pagina up to date houden, rond een uurtje of 7 even naar huis om vrouw en kinderen een knuffel te geven en een broodje te brengen en dan weer snel terug naar de bakkerij. Wa…t socializen met de klanten, wat opruimen en schoonmaken, de deegjes afwegen voor de volgende dag, vertegenwoordigers ontvangen en wat tijd rekken om maar zo weinig mogelijk te hoeven missen van het reilen en zeilen in de ruimte waar mijn hart ligt.
‘Papa, je bent wel vaak weg zeg!’ riep mijn oudste dochter mij laatst toe. En dat zijn de momenten waarop je even met je neus op de feiten wordt gedrukt en je beseft dat je sommige dingen misschien iets anders aan moet pakken. Je patroon moet doorbreken…

Ik vind het, zoals ik al eerder in een van mijn blogs vermeldde, moeilijk om de bakkerij los te laten en ben het liefst van alles meteen op de hoogte. Maar ook al zou ik 24/7 aanwezig zijn, dit gaat niet. En fouten zullen er evengoed af en toe gemaakt worden.

Deze week is het herfstvakantie in ons deel van het land, daardoor wat rustiger in onze winkel en een mooie manier om mijn patroon een beetje te laten vieren en er lekker een dag op uit te trekken met mijn gezin. Een dagje dierenpark Amersfoort stond op het programma, op maandag, een dag dat ik normaal volop aan het werk ben. Een prachtige dierentuin met (voor dierentuin begrippen) grote hokken en de kans om giraffen te aaien. De kinderen en wij genoten met volle teugen. Wat mij wel meteen opviel was dat ook de dieren leven volgens een bepaald patroon. Ze weten precies wanneer ze eten krijgen en beginnen ongeduldig te ijsberen rond de vastgestelde voedertijd. Verdomd, beesten zijn écht net mensen! Want ook wij eten op gezette tijden en een hoop van onze klanten eten vaak al jarenlang hetzelfde soort brood. Vastgeroest in hun dagelijkse gewoonten, hun dagelijkse patroon. Niks mis mee natuurlijk, maar waarom dit patroon niet eens doorbreken? Eens even gek doen en een ander soort brood proberen?! Er is meer dan genoeg keus en onze winkelmeiden willen u met alle liefde uitleggen welke broden nog meer bij uw wensen passen.

Een patroon doorbreken. Het is zeker niet makkelijk, maar is mij tijdens dit dagje dierentuin, ver weg van de bakkerij en mijn eigen dagelijkse routine, uitermate goed bevallen. En ik durf u uit te dagen om mijn voorbeeld te volgen en eens een ander broodje te proberen. Durft u ook?

Hard werken loont helaas niet altijd, zo bleek maar weer, een aantal weken terug.

Gemiddeld werk ik zo’n 100 uur in de week. Zo voelt het niet altijd omdat ik gelukkig ontzettend veel plezier beleef aan mijn werk dus dat is natuurlijk een groot pluspunt. En ik zou ook absoluut niet meer anders willen dan zelfstandig ondernemer zijn. Spannende keuzes maken, zelf kunnen bepalen welk brood er op de planken komt en hoe alles moet reilen en zeilen in de bakkerij en de winkel, maar ook de economie een handje helpen door arbeidsplaatsen aan te bieden op de arbeidsmarkt. Op deze manier helpen wij de overheid maar helaas krijgen we hier geen extraatje voor terug.

De 6 weken zomervakantie stonden voor de deur en we hadden alles weer zo geregeld dat een ieder zijn welverdiende vakantie kon vieren. Een ieder behalve ikzelf en mijn eigen gezin. Na enig navragen bij de school van onze leerplichtige oudste dochter kwamen we tot de conclusie dat wij geen recht hebben op extra verlof en officieel dus niet met vakantie zouden kunnen. Terwijl de mensen in de agrarische, toeristische, of horeca-sector wél voor extra verlof in aanmerking komen is het voor de bakker die de mensen bij hem in de buurt en de verzorgingsbehoevende mensen in verzorgingstehuizen en ziekenhuizen van dagelijks vers gebakken brood voorziet niet mogelijk extra verlof aan te vragen voor zijn kinderen. Zelfs niet wanneer ze 5 jaar oud zijn en nog in de kleuterklas zitten. Mijn verbazing maakte plaats voor boosheid. Want wat geeft bovengenoemde ondernemers meer recht dan de overige zelfstandigen, die net zo goed constant moeten knallen en alles moeten geven, gigantische werkdagen maken om in de huidige economie überhaupt hun hoofd boven water te houden?! Wij hebben pech? Ja jammer dan meneer de bakker. Probeert u in de vakantie maar een keer een uurtje eerder naar huis te gaan om wat bij te tanken want een welverdiende vakantie waarbij u twee weken helemaal tot rust kunt komen en wat tijd met uw gezin door kunt brengen, waar u door al dat harde werken toch al zo veel van mist, zit er voor u helaas niet in. Dan had u maar een restaurant i.p.v. een bakkerij moeten beginnen. Kom op zeg! Wat zijn dit voor scheve gedachten?

Helaas hebben wij ook niet de keus om in een andere vakantie twee weekjes weg te gaan want die zijn er domweg niet. In de kerstvakantie kunnen wij met geen mogelijkheid dicht of met minder personeel aan het werk dan gebruikelijk aangezien dit de drukste tijd van het jaar is en verder zijn er geen 2 aaneengesloten weken vrij om op vakantie te gaan…

Jarenlang zetten wij ons in voor projecten die eigenlijk door de overheid zouden moeten worden gedaan maar waar die steevast niet thuis geven zoals het stimuleren van ontbijten door ontbijtjes te sponsoren op scholen, informatie verstrekken over voedsel door middel van excursies en informatie pakketten, en het herstellen van een oude samenwerkingsvorm tussen boer, molenaar en bakker en ook hier weer de nodige informatie over vrij geven.

Heel jammer dat de steun die je krijgt van de overheid en Nederland in het algemeen zo ver te zoeken is. Zelfstandig ondernemen heeft zeker voordelen maar loont absoluut niet altijd…

Midlifecrisis

Nog vol adrenaline en met een niet weg te krijgen glimlach op mijn gezicht door de Bakker met Ster verkiezing lees ik het persbericht die aan de hand van de uitreiking is geschreven. Ik word daarin genoemd als een jonge, innovatieve ondernemer en mijn trots word daardoor extra vergroot. Want nu ik het zo zwart op wit zie staan en er zelf ook wat beter over nadenk is het ook wel extra knap dat ik, met mijn 27 lentes jong, nu al kan zeggen dat ik met mijn bakkerij drie sterren in de wacht heb gesleept. Het hoogst haalbare aantal! En natuurlijk heb ik dit niet in mijn eentje voor elkaar gekregen maar ik heb er wel knijterhard voor gewerkt en er alles voor gegeven. Een hoop dingen in het bedrijf veranderd waardoor het in plaats van familiebedrijf vooral ook een professioneel bedrijf is geworden. Waar in het begin echt niet iedereen blij van werd, maar waar achteraf gezien al onze werknemers erg trots op zijn nu ook zij zien dat al deze veranderingen niet voor niets zijn geweest.

Jonge ondernemer… Ik blijf mooi nog even zitten op mijn roze wolk.

Een paar weken later lees ik in een magazine over een “clubje” voor jonge ondernemers. Speciaal opgericht voor mensen uit de voedingsindustrie. Ik doe wat research omdat ik het geweldig vind om ideeën uit te wisselen met andere mensen die vol passie hun vak uitoefenen. Net op het moment dat ik mijzelf wil aanmelden kom ik tot de conclusie dat ik, een paar weken terug nog benoemd als ‘jonge god’ in het persbericht, te oud ben om mij op te geven. Te oud?! Ja, te oud… Nadat je je 27e kaarsje hebt uitgeblazen mag je niet meer meedoen en wordt je zonder pardon aan de kant gezet. Ik zie het clubje in gedachten voor me staan, in een lange rij met hun armen over elkaar en een blik die saamhorigheid uitstraalt. Alleen is die saamhorigheid niet voor mij bedoeld, voor het jongetje die tegenover ze staat, geweerd omdat hij in hun ogen geen jongetje meer is maar een ouwe lul. Een ouwe zak waarvan ze niet begrijpen dat hij het überhaupt in zijn hoofd haalt om te denken dat hij bij de jonge garde mag horen. Ik voel mij als die man van 50 die iedere zaterdag de plaatselijke discotheek instapt en op de dansvloer uit zijn dak gaat, uitgelachen door de 16 jarige menigte die om hem heen staat. Hij trekt zich er niks van aan en gaat compleet op in de muziek. Het enige verschil tussen deze man en mij is dat hij gewoon naar binnen mag en ik met mijn neus voor een dichte deur sta.
Ik leg me neer bij het feit dat ik een ander groepje mensen moet gaan zoeken om ideeën mee uit te wisselen. Wel droom ik een paar nachten over mijzelf, verstrengeld in een midlifecrisis, waarbij ik mijn motorrijbewijs haal en vervolgens een blits model aanschaf om mee rond te toeren en iedere dag een ander ‘chickie’ mee op te pikken. Ik verlaat mijn gezin, verkoop het huis en begin lekker helemaal opnieuw. Ik ga iedere zaterdagavond discotheken af om daar compleet uit mijn dak te gaan, me niks aantrekkend van de lachende 16 jarige menigte om mij heen.
Wat zo’n afwijzing al niet teweeg brengt.

Zin in een midlifecrisis heb ik nog lang niet en je bent zo oud zoals je je voelt dus samen met het gezin gaan we een dagje naar Attractiepark Drievliet, ik trek mijn seizoenkaart van AZ uit het stof om me weer eens flink uit te leven bij een live wedstrijd in het stadion en kijk samen met mijn oudste dochter naar de film van Ernst en Bobbie. En lig er nog een aantal keer om in een deuk ook.

’s Avonds droom ik dat ik een discotheek instap en uit mijn dak ga op de dansvloer, tussen de 16 jarigen, die vervolgens niet op of om kijken van mijn verschijning omdat ik er met mijn 27 lentes nog prima tussen pas.