Auteursarchief: Lex

De onbedoelde grap

Wie de familie Brakenhoff kent weet dat duidelijk communiceren en articuleren niet altijd het sterkste punt is van ons. Dit kan soms tot miscommunicatie leiden of in het ergste geval een kleine frustratie. Maar soms zorgt het ook voor bijzonder leuke momenten. Zo hoorde ik van de week mijn vader naar 1 van de bezorgers roepen dat hij straks nog gebak voor hem had. Waar ik direct uit op maakte dat er nog een gebakbestelling was binnen gekomen die nog moest worden bezorgd. De reactie echter van de bezorger zorgde bij mij voor tranen over mijn wangen. Met een uiterst serieus gezicht riep hij naar mijn vader dat hij het dan straks liever mee naar huis nam omdat zijn vrouw er ook zo dol op was. :-)
Dit soort momenten komen regelmatig voor en zorgen ervoor dat alle miscommunicaties met irritatie als gevolg weer snel vergeten zijn.

Januari

Daar staan we dan, met z’n drietjes op een doordeweekse dinsdag. Normaal meer dan nodig maar deze week, de eerste volle week van januari, eigenlijk behoorlijk overbodig. De drukke maanden zijn voorbij en de maand januari is altijd rustig. Helemaal in vergelijking met die extra drukke, chaotische, heerlijke periode van Sint, kerst en oud en nieuw die we net achter de rug hebben. De oliebollenbak is weer schoon, de bakkers kunnen ’s middags weer gewoon naar huis en de winkeldames hebben te kampen met afkickverschijnselen van het vele inpakwerk die de afgelopen weken zo gewoon zijn geworden. De klanten zijn nog op vakantie of hebben tijdens de feestdagen zo veel gegeten dat ze even niet aan voedsel kunnen denken. Laat staan aan de geuren die ze tegemoet komen zodra ze in de buurt van de deur van de winkel komen. Ze besluiten lekker thuis te blijven, onder hun dekentje op de bank, kop thee in de hand, restjes van de afgelopen dagen in de vriezer/koelkast. Logisch, die moeten nou eenmaal eerst op.
Daar staan wij dus, met z’n drietjes tussen de volle schappen brood en de vitrine vol overheerlijk banket, smachtend om iemand te mogen helpen. Er zijn gelukkig wel wat bikkels die de weg naar de winkel weten te vinden en die weer snakken naar een “gewoon” volkorenbroodje met kaas maar daar is geen drie man personeel voor nodig.
Om van de “nood” een deugd te maken nemen we deze eerste paar weken van het nieuwe jaar altijd uitgebreid de tijd om eens lekker bij te kletsen, de kleedruimte en de kantine eens te onderwerpen aan een flinke opruim- en schoonmaakbeurt en onze koffie of thee voor de verandering eens warm naar binnen te werken. Ja, ja, ondanks dit jaarlijks terugkerende treurige begin blijven we eeuwig positief. Want elk nadeel heb dus echt wel zijn voordeel!

Licht aan het eind van de tunnel

En dan zit je zomaar ineens 12 dagen ‘verplicht’ thuis. Op dokters advies maar ook omdat ik domweg even niet anders kan.

Het was tijdens het kerstontbijt dat de tinteling in mijn armen steeds heftiger werd. Mijn vork uit mijn handen viel omdat mijn kracht vanuit het niets opeens verdween. Dat dit niet normaal was, was meer dan duidelijk en ik besloot begin januari, na de topdrukte in de bakkerij, naar de huisarts te gaan.
Dokter dacht aan het tunnelsyndroom (beknelling van de zenuw) en na verder onderzoek in het ziekenhuis bleek dit inderdaad het geval. Niet aan een kant, maar aan beide armen. Bij mij veroorzaakt door jarenlang zwaar ‘fors handenarbeid’ zoals ze het zo mooi omschreven in het ziekenhuis.
Omdat na het onderzoek duidelijk werd dat het syndroom bij mij in ernstige mate aanwezig was bleek een operatie de enige optie. Eerst mijn rechterhand, na minstens 6 weken rust de linkerkant.

Gelukkig was mijn vervanging snel geregeld en tot de dag voor de ingreep heb ik lekker zelf mijn passie uit kunnen oefenen in de bakkerij. Al ging het niet geheel zonder slag of stoot. Even stoer een bakplaat op een arm nemen, zoals ik dat al jaren deed, resulteerde in een oorverdovend kabaal en een ravage op de grond.
Of het komt doordat ik zelf ook merkte dat het zo niet langer ging of doordat ik na de topdrukte van de afgelopen maanden wel toe was aan een beetje rust weet ik niet maar ik merkte aan mezelf dat ik er wel naar uit keek, die verplichte twee weken rust na de operatie. En nu ik middenin deze ‘rustfase’ zit kan ik het nog steeds vrij goed los laten. Mijn hand geneest goed maar de kracht is nog ver te zoeken en daardoor kan ik weinig en zeker geen productie draaien. Wel heb ik deze weken lekker de tijd om met vertegenwoordigers af te spreken, eindelijk wat verwaarloosde gegevens in de computer te zetten  en volop te genieten van een dagje weg of op de bank met Denise en de kinderen. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Hoewel ik dus even volop geniet van de voordelen van het thuis zitten zal ik na deze twee weken hopelijk weer met volle energie en met een goed werkende hand aan de bak kunnen. Aan de opererende dokter zal het in ieder geval niet liggen. Tijdens het hechten van de wond zei hij tegen de leerling naast hem: ‘Het oog wil ook wat. Meneer Brakenhoff maakt ook geen scheve moorkoppen, dus zorg altijd dat je de wond netjes hecht en de patiënt keurig ‘afwerkt’.

En zo is het maar net. Deze twee weken zijn genieten maar ik geniet ook van een volle winkel, met de meest prachtige, goed afgewerkte producten. En daar horen scheve moorkoppen niet bij!

Stoer!

Hard werken loont. Gelukkig. Ik kan wel zeggen dat ons team de laatste jaren knetterhard heeft gewerkt met een gigantische beloning tot gevolg, de 3 sterren die wij afgelopen mei in ontvangst mochten nemen. De hoogst haalbare prestatie waar wij dan ook onbeschrijfelijk trots op zijn! Meteen na de uitreiking kregen we nieuwe mensen in onze winkel. Nieuwe klanten die nieuwsgierig waren geworden naar die bakker die bekroont is met die 3 sterren. Want wat maakt deze bakkerij en winkel dan zo bijzonder? Gelukkig kwamen zij daar na een bezoekje snel genoeg achter en hebben we weer een leuk aantal mensen aan ons klantenaantal mogen toevoegen. Geweldig natuurlijk! Nu het daardoor nog drukker is dan dat het al was kan ik een extra handje best gebruiken en ben ik mij gaan oriënteren op een nieuwe broodbakker. Een iets verder gevorderde leerling of reeds afgestudeerde bakker, het mag allebei, als hij (of zij) maar vol passie zijn/haar vak uitvoert, mij wat taken uit handen neemt en samen met Menno (onze andere broodbakker) en mijzelf mijn visie op ons nieuwe assortiment ‘terug naar de basis’ verder uit kan werken en door kan voeren.

Helaas hebben wij nog niemand gevonden, zelfs nog niemand op gesprek gehad. Wat ik al wist blijkt nog erger te zijn dan ik al dacht. Er zijn bijna geen broodbakkers meer… Tot een jaar of drie geleden leerde je tijdens je opleiding voor brood- én banketbakker. Nu moet je na een jaar een keus tussen deze twee bijzondere vakken maken en vervalt daardoor de kennis op het andere deel van het bakker zijn. Ik vind dit heel treurig, helemaal omdat er naar mijn idee geen goed beeld wordt geschetst over de kant van het brood bakken. Als broodbakker werk je ‘s nachts, het is een zwaar beroep en je kan er geen creativiteit in kwijt. Ook is brood bakken alleen maar ‘stampen’ en hoeft het allemaal niet zo secuur en netjes te gebeuren.
Dit zijn absoluut niet mijn woorden maar krijg ik wel terug van banketbakkers in opleiding als ik ze vraag waarom ze niet voor de broodkant gekozen hebben. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in maar ook brood heeft liefde en aandacht nodig, ligt pas mooi op de planken als de bakker tijdens het bakken zijn volle aandacht heeft gebruikt en het voordeel van ’s nachts werken is dat je overdag lekker vrij bent. Ook kan je wel degelijk je creativiteit kwijt in het bakken van brood want er komt steeds meer vraag naar verschillende soorten zoals spelt, desembrood, buitenlandse broodsoorten en ook daarin kun je weer eindeloos variëren met ingrediënten zoals olijven, spek, ui, mosterd, chorizo en ga zo maar door. Na een gesprek met een aantal collega bakkers komen we tot de conclusie dat ik niet de enige ben die tegen dit verkeerde beeld en het daaropvolgende ‘probleem’ aanloopt dat er straks geen broodbakkers meer zijn en komen we tot de conclusie dat we ons vak zelf meer zullen moeten gaan promoten. Laten zien hoe mooi het vak is en hoeveel voldoening het geeft. En daarom nodig ik mensen die twijfelen om een opleiding tot broodbakker te beginnen of over de keuze tussen brood en banket van harte uit om eens een kijkje bij mij in de bakkerij te nemen. Nu of tijdens onze open dag in het najaar. En desnoods een nachtje of een paar uurtjes mee te draaien met mij, iemand die nog geen seconde spijt heeft van dit geweldig mooie vak dat vol uitdaging zit. Brood bakken is stoer!

Patronen

Patronen, en dan met name het doorbreken daarvan. Lastig, maar het kan ook zeker verrassend en leuk zijn.
Ikzelf heb ook een patroon, van opstaan, de lekkerste broden maken, tussendoor soms wat gebak, onze Facebook en Twitter pagina up to date houden, rond een uurtje of 7 even naar huis om vrouw en kinderen een knuffel te geven en een broodje te brengen en dan weer snel terug naar de bakkerij. Wa…t socializen met de klanten, wat opruimen en schoonmaken, de deegjes afwegen voor de volgende dag, vertegenwoordigers ontvangen en wat tijd rekken om maar zo weinig mogelijk te hoeven missen van het reilen en zeilen in de ruimte waar mijn hart ligt.
‘Papa, je bent wel vaak weg zeg!’ riep mijn oudste dochter mij laatst toe. En dat zijn de momenten waarop je even met je neus op de feiten wordt gedrukt en je beseft dat je sommige dingen misschien iets anders aan moet pakken. Je patroon moet doorbreken…

Ik vind het, zoals ik al eerder in een van mijn blogs vermeldde, moeilijk om de bakkerij los te laten en ben het liefst van alles meteen op de hoogte. Maar ook al zou ik 24/7 aanwezig zijn, dit gaat niet. En fouten zullen er evengoed af en toe gemaakt worden.

Deze week is het herfstvakantie in ons deel van het land, daardoor wat rustiger in onze winkel en een mooie manier om mijn patroon een beetje te laten vieren en er lekker een dag op uit te trekken met mijn gezin. Een dagje dierenpark Amersfoort stond op het programma, op maandag, een dag dat ik normaal volop aan het werk ben. Een prachtige dierentuin met (voor dierentuin begrippen) grote hokken en de kans om giraffen te aaien. De kinderen en wij genoten met volle teugen. Wat mij wel meteen opviel was dat ook de dieren leven volgens een bepaald patroon. Ze weten precies wanneer ze eten krijgen en beginnen ongeduldig te ijsberen rond de vastgestelde voedertijd. Verdomd, beesten zijn écht net mensen! Want ook wij eten op gezette tijden en een hoop van onze klanten eten vaak al jarenlang hetzelfde soort brood. Vastgeroest in hun dagelijkse gewoonten, hun dagelijkse patroon. Niks mis mee natuurlijk, maar waarom dit patroon niet eens doorbreken? Eens even gek doen en een ander soort brood proberen?! Er is meer dan genoeg keus en onze winkelmeiden willen u met alle liefde uitleggen welke broden nog meer bij uw wensen passen.

Een patroon doorbreken. Het is zeker niet makkelijk, maar is mij tijdens dit dagje dierentuin, ver weg van de bakkerij en mijn eigen dagelijkse routine, uitermate goed bevallen. En ik durf u uit te dagen om mijn voorbeeld te volgen en eens een ander broodje te proberen. Durft u ook?

Hard werken loont helaas niet altijd, zo bleek maar weer, een aantal weken terug.

Gemiddeld werk ik zo’n 100 uur in de week. Zo voelt het niet altijd omdat ik gelukkig ontzettend veel plezier beleef aan mijn werk dus dat is natuurlijk een groot pluspunt. En ik zou ook absoluut niet meer anders willen dan zelfstandig ondernemer zijn. Spannende keuzes maken, zelf kunnen bepalen welk brood er op de planken komt en hoe alles moet reilen en zeilen in de bakkerij en de winkel, maar ook de economie een handje helpen door arbeidsplaatsen aan te bieden op de arbeidsmarkt. Op deze manier helpen wij de overheid maar helaas krijgen we hier geen extraatje voor terug.

De 6 weken zomervakantie stonden voor de deur en we hadden alles weer zo geregeld dat een ieder zijn welverdiende vakantie kon vieren. Een ieder behalve ikzelf en mijn eigen gezin. Na enig navragen bij de school van onze leerplichtige oudste dochter kwamen we tot de conclusie dat wij geen recht hebben op extra verlof en officieel dus niet met vakantie zouden kunnen. Terwijl de mensen in de agrarische, toeristische, of horeca-sector wél voor extra verlof in aanmerking komen is het voor de bakker die de mensen bij hem in de buurt en de verzorgingsbehoevende mensen in verzorgingstehuizen en ziekenhuizen van dagelijks vers gebakken brood voorziet niet mogelijk extra verlof aan te vragen voor zijn kinderen. Zelfs niet wanneer ze 5 jaar oud zijn en nog in de kleuterklas zitten. Mijn verbazing maakte plaats voor boosheid. Want wat geeft bovengenoemde ondernemers meer recht dan de overige zelfstandigen, die net zo goed constant moeten knallen en alles moeten geven, gigantische werkdagen maken om in de huidige economie überhaupt hun hoofd boven water te houden?! Wij hebben pech? Ja jammer dan meneer de bakker. Probeert u in de vakantie maar een keer een uurtje eerder naar huis te gaan om wat bij te tanken want een welverdiende vakantie waarbij u twee weken helemaal tot rust kunt komen en wat tijd met uw gezin door kunt brengen, waar u door al dat harde werken toch al zo veel van mist, zit er voor u helaas niet in. Dan had u maar een restaurant i.p.v. een bakkerij moeten beginnen. Kom op zeg! Wat zijn dit voor scheve gedachten?

Helaas hebben wij ook niet de keus om in een andere vakantie twee weekjes weg te gaan want die zijn er domweg niet. In de kerstvakantie kunnen wij met geen mogelijkheid dicht of met minder personeel aan het werk dan gebruikelijk aangezien dit de drukste tijd van het jaar is en verder zijn er geen 2 aaneengesloten weken vrij om op vakantie te gaan…

Jarenlang zetten wij ons in voor projecten die eigenlijk door de overheid zouden moeten worden gedaan maar waar die steevast niet thuis geven zoals het stimuleren van ontbijten door ontbijtjes te sponsoren op scholen, informatie verstrekken over voedsel door middel van excursies en informatie pakketten, en het herstellen van een oude samenwerkingsvorm tussen boer, molenaar en bakker en ook hier weer de nodige informatie over vrij geven.

Heel jammer dat de steun die je krijgt van de overheid en Nederland in het algemeen zo ver te zoeken is. Zelfstandig ondernemen heeft zeker voordelen maar loont absoluut niet altijd…

Midlifecrisis

Nog vol adrenaline en met een niet weg te krijgen glimlach op mijn gezicht door de Bakker met Ster verkiezing lees ik het persbericht die aan de hand van de uitreiking is geschreven. Ik word daarin genoemd als een jonge, innovatieve ondernemer en mijn trots word daardoor extra vergroot. Want nu ik het zo zwart op wit zie staan en er zelf ook wat beter over nadenk is het ook wel extra knap dat ik, met mijn 27 lentes jong, nu al kan zeggen dat ik met mijn bakkerij drie sterren in de wacht heb gesleept. Het hoogst haalbare aantal! En natuurlijk heb ik dit niet in mijn eentje voor elkaar gekregen maar ik heb er wel knijterhard voor gewerkt en er alles voor gegeven. Een hoop dingen in het bedrijf veranderd waardoor het in plaats van familiebedrijf vooral ook een professioneel bedrijf is geworden. Waar in het begin echt niet iedereen blij van werd, maar waar achteraf gezien al onze werknemers erg trots op zijn nu ook zij zien dat al deze veranderingen niet voor niets zijn geweest.

Jonge ondernemer… Ik blijf mooi nog even zitten op mijn roze wolk.

Een paar weken later lees ik in een magazine over een “clubje” voor jonge ondernemers. Speciaal opgericht voor mensen uit de voedingsindustrie. Ik doe wat research omdat ik het geweldig vind om ideeën uit te wisselen met andere mensen die vol passie hun vak uitoefenen. Net op het moment dat ik mijzelf wil aanmelden kom ik tot de conclusie dat ik, een paar weken terug nog benoemd als ‘jonge god’ in het persbericht, te oud ben om mij op te geven. Te oud?! Ja, te oud… Nadat je je 27e kaarsje hebt uitgeblazen mag je niet meer meedoen en wordt je zonder pardon aan de kant gezet. Ik zie het clubje in gedachten voor me staan, in een lange rij met hun armen over elkaar en een blik die saamhorigheid uitstraalt. Alleen is die saamhorigheid niet voor mij bedoeld, voor het jongetje die tegenover ze staat, geweerd omdat hij in hun ogen geen jongetje meer is maar een ouwe lul. Een ouwe zak waarvan ze niet begrijpen dat hij het überhaupt in zijn hoofd haalt om te denken dat hij bij de jonge garde mag horen. Ik voel mij als die man van 50 die iedere zaterdag de plaatselijke discotheek instapt en op de dansvloer uit zijn dak gaat, uitgelachen door de 16 jarige menigte die om hem heen staat. Hij trekt zich er niks van aan en gaat compleet op in de muziek. Het enige verschil tussen deze man en mij is dat hij gewoon naar binnen mag en ik met mijn neus voor een dichte deur sta.
Ik leg me neer bij het feit dat ik een ander groepje mensen moet gaan zoeken om ideeën mee uit te wisselen. Wel droom ik een paar nachten over mijzelf, verstrengeld in een midlifecrisis, waarbij ik mijn motorrijbewijs haal en vervolgens een blits model aanschaf om mee rond te toeren en iedere dag een ander ‘chickie’ mee op te pikken. Ik verlaat mijn gezin, verkoop het huis en begin lekker helemaal opnieuw. Ik ga iedere zaterdagavond discotheken af om daar compleet uit mijn dak te gaan, me niks aantrekkend van de lachende 16 jarige menigte om mij heen.
Wat zo’n afwijzing al niet teweeg brengt.

Zin in een midlifecrisis heb ik nog lang niet en je bent zo oud zoals je je voelt dus samen met het gezin gaan we een dagje naar Attractiepark Drievliet, ik trek mijn seizoenkaart van AZ uit het stof om me weer eens flink uit te leven bij een live wedstrijd in het stadion en kijk samen met mijn oudste dochter naar de film van Ernst en Bobbie. En lig er nog een aantal keer om in een deuk ook.

’s Avonds droom ik dat ik een discotheek instap en uit mijn dak ga op de dansvloer, tussen de 16 jarigen, die vervolgens niet op of om kijken van mijn verschijning omdat ik er met mijn 27 lentes nog prima tussen pas.

Meester Boulanger

De titel Meester Boulanger is er alleen voor de állerbesten. De kroon op het ambacht van de Boulanger. Het is de hoogste waardering voor het bakkerij ambacht en getuigt niet alleen van wereldklasse op het vakgebied, maar ook van visie en het doorvoeren van innovatie.

De kandidaten doorlopen een intensief selectietraject ter voorbereiding op het examen. Na een beoordeling van hun portfolio met werkervaring volgt een uitwerking op papier van de praktijkopdracht. Pas nadat de uitwerking is goedgekeurd door de examencommissie, mogen de kandidaten deelnemen aan het examen: het uitvoeren van de praktijkopdrachten.

Jos den Otter, voormalig voorzitter van de projectgroep Meesterexamen: “De criteria voor het examen zijn zwaar. Er wordt veel verwacht van de ‘Meester Boulanger’. Doel is ook om het hoge niveau in Nederland te bevestigen, uit te dragen én te verhogen. Er is veel creativiteit en vakkennis in de Boulangerie. Het is belangrijk dat te laten zien”, vindt Den Otter. “Ons beroep heeft een grote aantrekkingskracht en spreekt erg tot de verbeelding van heel veel mensen. Wij zijn ambachtelijke vakmensen die met natuurlijke ingrediënten de mooiste en lekkerste producten maken. En als vakmensen hebben wij de plicht ons beroep richting het publiek hoog te houden.”

Bron: http://www.meestertitel.eu/boulanger/

Ik heb altijd een drang naar ‘meer’, ‘beter’ en ‘ergens naartoe streven’. De afgelopen twee jaar was dit de drang om drie sterren in de wacht te slepen bij de verkiezing ‘Bakker met Ster’ en hoewel we onze drie sterren ieder jaar moeten zien te behouden en hier dus nog steeds uitdaging in zit was ik op zoek naar meer. Een extra uitdaging, een extra drive om mezelf te bewijzen. Wat kan ik? Wat ben ik waard? Ik heb deze drive nodig, zonder uitdaging voel ik mij een stuk minder gelukkig en heb ik het gevoel dat ik in een zwart gat donder. Misschien een beetje zwaarmoedig maar ach, it’s all in the character.

De laatste jaren heb ik zeker niet stil gezeten en heb ik mij gericht op mijn verdere ontwikkeling qua brood bakken. Ik heb een aantal cursussen gevolgd bij het Bakery Institute, een geweldig opleidingscentrum in Zaandam welke worden gegeven door mensen met dezelfde passie als die ik heb. Ze werken daar met zoveel vuur, zoveel passie en zoveel plezier dat ik, ondanks dat ik eerst de hele nacht had gewerkt en enigszins moe heen ging, daar met een gigantische stoot energie weer vandaan kwam. Klaar om alle nieuw geleerde technieken en producten uit te proberen. En daar ben ik stiekem zo ver in door geslagen dat mijn vrouw moppert over het gebrek aan ruimte in de winkel om al deze topproducten te presenteren.

Ik wist van het examen ‘Meestertitel’ af maar durfde pas de stoute schoenen aan te trekken en mij in te schrijven toen ik van de mensen bij het Bakery Institute en het Nederlands Boulangerie team het laatste zetje had gekregen. ‘Lex, wij denken dat je met jouw wil, energie en passie een heel eind kunt komen. Schrijf je in man!’
Zoals hierboven ook al staat beschreven verdien je deze wereldtitel niet zomaar. En zal ik meer dan mijn stinkende best moeten doen om alleen al door de voorrondes heen te komen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Maar ik heb nog even want het examen vind pas plaats in het najaar van 2015. Het komt er nu op neer dat ik een portfolio maak wat er uit springt. Wat precies laat zien wie ik ben en waar ik voor sta. Met de ideeën moet het wel goedkomen, daar barst ik van. Nu alleen de uitvoering nog.
Ik ben erg van de term ‘terug naar de basis’. In onze Saense broodlijn heb ik hier voor het eerst mee geëxperimenteerd en ik moet zeggen, met groot succes! Als basis niks anders dan Saens meel, water, desem, zout en een heel klein beetje gist. Brood zoals brood hoort te zijn! Waar ik voor sta en waar eindeloos mee te variëren valt, zonder dat het basisidee vervalt.

Bij deze wil ik graag alle deelnemers van het examen 2013 veel succes wensen. Ik volg jullie op de voet! Via social media en mijn blog blijf ik u op de hoogte houden van mijn nieuwe avontuur. Vragen, tips en suggesties zijn natuurlijk altijd welkom want een beetje support is wel fijn. Ondanks dat ik er onwijs veel zin in heb, mijn kop uit elkaar knalt van de ideeën en ik niet kan wachten tot ik mijn portfolio mag laten zien vind ik het ook behoorlijk spannend. Want ‘Meester Boulanger’…?! Je moet jezelf maar zo mogen noemen! Dan komt dat gapende zwarte gat ineens wel heel dichtbij. Want om maar even in bakkerstermen te blijven, hoger dan dat kan je toch niet rijzen?!

#broodbakkenisstoer

Speciaal

Iedere klant die bij ons de winkel binnen stapt is voor ons speciaal, of diegene nou eenmaal, wekelijks of iedere dag bij ons langskomt, ze nemen allemaal de moeite om ons te bezoeken, en in de meeste gevallen iets bij ons te kopen. Een product dat met uiterste zorg en vooral met liefde is gemaakt. Een product waar we trots op zijn! Speciale klanten dus, allemaal!

En toch komen er mensen in de winkel die net een beetje extra bijzonder zijn, een beetje extra speciaal. Zo hebben wij vaste klanten uit Krommenie, Wormer, Wormerveer, Westzaan en helemaal uit Westknollendam, die speciaal voor ons brood een heel eind omrijden. En dat terwijl sommigen een bakker naast de deur hebben maar die niet vinden tippen aan onze vriendelijkheid en kwaliteit. Iemand uit Zaandam die speciaal naar ons toe komt voor onze Saense broodlijn, mensen die van verre komen voor ons glutenarme brood, ook weer omdat deze volgens hen nergens lekkerder is dan bij ons. Mensen die van ver komen voor ons Speltbrood, omdat wij zoveel verschillenden soorten maken, voor ieder wat wils, en fans die al tijden hun Duivekaters per post laten versturen omdat ze te ver wonen om ons wekelijks te bezoeken maar niet zonder deze overheerlijke lekkernij kunnen.
Een tijdje terug kwamen er mensen uit Enschede naar onze winkel. Ze kwamen terug van vakantie en eenmaal geland op Schiphol besloten ze om nu eens een persoonlijk bezoekje te brengen aan de mensen die al tijden hun favoriete brood, de Duivekater, per post naar ze verzonden. En dan hebben we ook nog de man die mede dankzij ons koolhydraatarme brood ruim 30 kilo is afgevallen en zijn vrouw die dit aan iedereen die het maar horen wil verteld omdat ze hier zo trots op is! En deze mensen maken ons ook trots. Extra trots! Want hoe bijzonder is het als mensen zoveel moeite doen voor jouw klantvriendelijkheid, producten en kwaliteit?!

Nu de vakantie in volle gang is en mensen meer luxere broodjes meenemen voor op het strand of in de auto zijn de bijzondere broodjes niet aan te slepen. En van de week, toen ik zelf even in de winkel stond en een klant stond te helpen glunderde ik na het gesprek ook weer van trots. Nadat er verscheidene broodjes waren uitgezocht kwam het gesprek als vanzelfsprekend op de vakantie. Ook deze mensen gingen op reis. Maar, om in hun woorden te spreken, niet voordat ze bij hun favoriete bakker waren gestopt voor de broodjes voor onderweg. Met een tas vol heerlijks verlaten ze de winkel en hoor ik ze nog net zeggen: Zo, nu kan de vakantie pas écht beginnen.

Vakantie

De zomervakantie is begonnen en het weer lijkt ook eindelijk een positieve ommezwaai te hebben gemaakt. Mensen worden een stuk vrolijker van dat heerlijke zomerzonnetje en tellen de dagen af totdat ook zij vakantie hebben. Barbecues worden aangestoken en kinderen spelen buiten in het zwembadje. Kortom, genieten!

Voor de bakkerij is de zomervakantie altijd een beetje dubbel. Ook wij genieten van het warme weer, onze extra vrije uurtjes aangezien we in de vakantie maar tot 14.00 uur geopend zijn en alle vrolijke klanten maar het is toch een stuk rustiger in de winkel doordat onze fans één voor één vertrekken naar hun vakantiebestemming. Het leuke van de productieperiode tijdens deze heerlijke weken is dat ik andere producten, zomerse producten, kan maken. Mensen hebben tijdens de warme dagen minder zin om te koken en kiezen sneller voor brood als avondeten. En niet alleen voor de standaard overheerlijke stokbroden voor bij de barbecue, maar ook voor mediterrane broden, desemstokbrood, croissantje tropical en meer voor de toch wat bijzondere soorten die anders vaak alleen in de weekenden over de toonbank vliegen. En zoals de meesten inmiddels wel weten kan ik hier ontzettend van genieten. Kortom, ook voor de mensen in de bakkerij is deze periode, ondanks dat het wat rustiger is, een hele leuke!
Waar ik mij wel aan stoor zijn de verhalen van mensen die de vakantie vooral fijn vinden omdat ze dan niet naar hun werk hoeven. Ik begrijp dat je met een drukke baan af en toe even wat rust nodig hebt maar vaak komt het op mij over alsof deze mensen niet met plezier naar hun werk gaan en ontzettend blij zijn met iedere dag dat ze daar niet heen hoeven. Voor iemand zoals ik, die tot over zijn oren verliefd is op zijn vak en vol passie zit om zijn vak mee uit te voeren blijft dit toch een beetje onbegrijpelijk. Want hoewel ik ook geniet van de momenten thuis met mijn gezin en uitkijk naar de vakantie die wij hebben gepland zal ik het bakken behoorlijk missen.
Voor een ieder die met (lichte) tegenzin naar zijn werk gaat heb ik daarom, ondanks de lastige economie, het volgende advies: Ga op zoek naar werk dat je leuk vind, waar je iedere morgen met plezier je bed voor uit komt en wat je energie en voldoening geeft in plaats van afneemt. Je houd het werk daardoor een stuk makkelijker vol en geniet misschien nog wel meer van je vakantie, juist omdat je niet uitgeblust op een strandbed ligt maar nog vol positieve energie zit! Het is in deze zware tijd absoluut niet makkelijk om van baan te switchen, dat begrijp ik dondersgoed maar als je het naar je zin hebt op je werk zijn de overige 47 weken van het jaar ook meer dan de moeite waard!

Maar voor nu wens ik iedereen een hele fijne vakantie!